Παύλος Λάσκαρις
«_Πώς μπορεί κάποιος υπουργός να δηλώνει την εφαρμογή ενός κυβερνητικούμέτρου, ο προϊστάμενος του υπουργός να το αναιρεί δυο ώρες αργότερα και να
μένει ο πρώτος στη θέση του σαν να μην συνέβη τίποτα;_»
Το χαμηλό βαρομετρικό σύστημα που έχει επισκιάσει την αγορά του αυτοκινήτου
συνεχίσθηκε και τον Ιούνιο. H αγορά των επιβατικών αυτοκινήτων παρέμεινε
δηλαδή στα επίπεδα των 6.000 μονάδων, αριθμός που αντιστοιχεί σε μείωση της
δραστηριότητας κατά 60% έναντι του αντιστοίχου μήνα του ?92! Για το
εξάμηνο, η αγορά παρουσιάζει πτώση κοντά στο 20% μόνο, αριθμός που
οφείλεται στα ψηλά νούμερα πωλήσεων του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου από
τα υπολείμματα της περιόδου των αποσύρσεων. Οι προβλέψεις για το σύνολο του
έτους είναι για μια αγορά που θα παρουσιάσει πτώση 35% περίπου, τη
μεγαλύτερη όλης της Ευρώπης. Αυτή είναι μια από τις ελληνικές πρωτοτυπίες.
Μια χρονιά στην κορυφή του πίνακα των ευρωπαϊκών χωρών σε ποσοστό αύξησης
και την επόμενη στον πάτο του πίνακα σε ποσοστό μείωσης!
Στις αρχές του Ιουνίου, άναψαν πολλά «λαμπάκια» στην αγορά του αυτοκινήτου
με μια δήλωση του υφυπουργού Οικονομικών κ. Γιατράκου, την οποία ανέτρεψε
μετά από μερικές ώρες ο προϊστάμενός του υπουργός κ. Μάνος. H δήλωση του κ.
Γιατράκου αφορούσε την επανεφαρμογή του μέτρου των αποσύρσεων μέχρι το
τέλος του Ιουλίου.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. H πολιτική απόσυρσης, που άρχισε το
?91, είχε πρωταρχικό στόχο την ανανέωση του στόλου των αυτοκινήτων και
περιλαμβανόταν στο πρόγραμμα του ΥΠΕΧΩΔΕ για προστασία του περιβάλλοντος,
ήταν σχεδιασμένο από την αρχή να λειτουργήσει για 24 μήνες. Έτσι και έγινε.
Από την 1η Ιανουαρίου λοιπόν του ?93 η απόσυρση ενός παλαιού αυτοκινήτου
δεν ήταν πλέον συνδεδεμένη με οικονομικά κίνητρα για την αγορά ενός
καινούργιου. Για όσες αποσύρσεις είχαν γίνει μέχρι την 31η Δεκεμβρίου και
τα χαρτιά τους δεν είχαν ακόμη χρησιμοποιηθεί, είχε δοθεί διορία τρεις
μήνες, μέχρι την 31 Μαρτίου, για να χρησιμοποιηθούν για αγορές νέων
αυτοκινήτων με τιμές «απόσυρσης». Το πρώτο τρίμηνο του ?93,
χρησιμοποιήθηκαν τα χαρτιά αυτά του ?92, δεδομένου ότι πουλήθηκαν 52.000
περίπου αυτοκίνητα, αριθμός κατά 23% ψηλότερος από αυτόν της αντιστοίχου
περιόδου του ?92. Εκτός από αυτές τις 52.000 πωλήσεις στους τελικούς
καταναλωτές, μερικές εταιρίες αυτοκινήτων επένδυσαν πολλά χρήματα για να
εκτελωνίσουν οι ίδιες αυτοκίνητα με χαρτιά απόσυρσης, ώστε με την επένδυση
αυτή να επεκτείνουν με δική τους πρωτοβουλία και με απόλυτα νόμιμο τρόπο το
καθεστώς των τιμών απόσυρσης. Μέχρις εδώ, όλα σωστά και μέσα στα όρια ενός
οικονομικού προγραμματισμού, τόσο του δημοσίου όσο και των επιχειρήσεων του
αυτοκινητιστικού κλάδου.
Ξαφνικά, δύο μήνες μετά τη λήξη του καθεστώτος απόσυρσης, βγαίνει ο κ.
Γιατράκος, και ανακοινώνει ότι το καθεστώς των αποσύρσεων επεκτείνεται
μέχρι τέλος Ιουλίου, διότι «υπάρχουν ακόμη πολλά αχρησιμοποίητα χαρτιά
απόσυρσης». Αυτή η δήλωση σηκώνει αρκετά σχόλια:
* Καταρχήν θεωρεί ως κορόιδα όσους αγόρασαν αυτοκίνητο χωρίς τη διαδικασία
της απόσυρσης μέσα στο τρίμηνο Απριλίου-Ιουνίου. Επίσης κορόιδα ονομάζει
τις επιχειρήσεις που επένδυσαν χρήματα προπληρώνοντας φόρους ως την 31
Μαρτίου για να έχουν τα προνόμια των χαμηλών τιμών, βασιζόμενες στην
κυβερνητική πολιτική.
* Δεύτερο σχόλιο, είναι ότι τα μαθηματικά δεν συμφωνούν με τον κ. Γιατράκο.
Το ?91 και το ?92 πουλήθηκαν 386.596 αυτοκίνητα, ενώ οι αποσύρσεις για την
ίδια περίοδο έφθασαν τις 284.553. H αναλογία είναι δηλαδή 73,6 αποσύρσεις
για κάθε 100 νέες πωλήσεις. Πρέπει στο σημείο αυτό να λάβει κανείς υπόψη
και την εξέλιξη του στόλου, που υπολογίζεται ότι αυξήθηκε κατά 6% από το
τέλος του ?90 στο τέλος του ?92, δηλαδή κατά 99.043 αυτοκίνητα. Αυτός ο
αριθμός πρέπει να αφαιρεθεί από τις πωλήσεις της διετίας, δεδομένου ότι τα
αυτοκίνητα αυτά δεν είναι αντικατασταθέντα, αλλά προστεθέντα στο στόλο.
Έχουμε δηλαδή 386.596 μείον 99.043 προσθήκες = 287.553
πωλήσεις/αντικαταστάσεις σε σχέση με 284.553 αποσύρσεις. H διαφορά είναι
δηλαδή ακριβώς +3.000 μονάδες!
Τον Ιανουάριο του ?93 καταχωρήθηκαν ακόμη 21.402 αποσύρσεις, έναντι 17.191
πωλήσεων, που ανεβάζει τη διαφορά σε 1.221 υπέρ του αριθμού των
αποσυρθέντων. Το Φεβρουάριο και το Μάρτιο όμως, οι πωλήσεις έφθασαν περίπου
τις 34.000 μονάδες, μέσα στις οποίες οπωσδήποτε απορροφήθηκαν οι υπόλοιπες
αποσύρσεις.
Πού μπορεί να είναι λοιπόν οι 10.000 ως 30.000 «αχρησιμοποίητες» αποσύρσεις
που γράφτηκαν στον Τύπο μετά την ανακοίνωση του κ. Γιατράκου;
Δύο απαντήσεις υπάρχουν: H πρώτη είναι ότι αν υπάρχουν ακόμα πολλά χαρτιά
απόσυρσης, δεν μπορεί παρά να είναι «περίσσευμα» που προέρχεται από τις
«αποσύρσεις-μαϊμούδες» που έγιναν κατά τη διετία ?91-?92. H δεύτερη
απάντηση είναι ότι όσα χαρτιά υπάρχουν βρίσκονται στα χέρια εμπόρων, που
προφανώς δεν είχαν τα χρήματα που χρειάζονταν για να τα εκτελωνίσουν ως τις
31 Μαρτίου.
* Τρίτον, ο κ. Γιατράκος δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται και πολύ για τα έσοδα
του δημοσίου, σε αντίθεση με τον άλλο υφυπουργό Οικονομικών κ. Γαλενιανό
και τον κ. Μάνο που κόπτονται γι? αυτά. H παράταση της απόσυρσης, που
ανακοίνωσε ο κ. Γιατράκος, έκανε τον Έλληνα καταναλωτή να σκεφθεί πως να
χτενίσει την αγορά για να βρει καμιά απόσυρση. Αυτό προκάλεσε νέα πτώση της
αγοράς, με το ενδεχόμενο συνέχισης της τάσης αυτής και τους επόμενους
μήνες, πράγμα που θα καταλήξει σε σημαντική απόκλιση από τα προβλεπόμενα
στον προϋπολογισμό έσοδα από το αυτοκίνητο.
* Τέλος, υπάρχει και το θέμα ηθικής τάξης. Πώς μπορεί κάποιος υπουργός να
δηλώνει την εφαρμογή ενός κυβερνητικού μέτρου, ο προϊστάμενος του υπουργός
να το αναιρεί δυο ώρες αργότερα και να μένει ο πρώτος στη θέση του σαν να
μην συνέβη τίποτα!
Συμπεράσματα: Αυτά μόνο στην Ελλάδα μπορεί να γίνουν. O κ. Γιατράκος δεν
μπορεί να πίστευε πολύ σε αυτά που δήλωσε, ή του είπε κάποιος να δηλώσει,
και που ξε-δηλώθηκαν δύο ώρες αργότερα.
Υπάρχει μια παροιμία που έχει σχέση με τα προαναφερθέντα και που λέει: «too
many cooks, spoil the soup» (οι πολλοί μάγειροι χαλάνε τη σούπα). Φαίνεται
ότι δεν το έχουν πάρει χαμπάρι οι κυβερνώντες αυτό τον τόπο (τωρινοί και
προηγούμενοι).
Καταρχήν η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που έχει δυο υπουργεία
οικονομικών και, αν δεν κάνουμε λάθος, 7 υπουργούς και υφυπουργούς! O
γράφων άκουσε ότι στην ουσία το υπουργείο οικονομικών λειτουργεί σαν δύο
υπουργεία, το υπουργείο Εφορίας και το υπουργείο Τελωνείων και ότι ο
συντονισμός μεταξύ των «εφοριακών» και των «τελωνειακών» θυμίζει τη σχέση
μεταξύ αστυνομίας και χωροφυλακής για όποιον θυμάται.
O τρόπος με τον οποίο γίνεται το μάνατζμεντ της Ελλάδος θα μπορούσε να
αποτελέσει πολύ καλό «case study» για το πως να μην διοικείται μια
επιχείρηση κράτος.
Κατά την άποψη του γράφοντος, δεν έπρεπε σε ένα κράτος να γίνεται τέτοια
σύγχυση μεταξύ της βουλευτικής ιδιότητας, που είναι νομοθετική και
ελεγκτική, και της υπουργικής που είναι εκτελεστική. Κανονικά λοιπόν, μόνο
ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να έχει τις δύο ιδιότητες και όλοι οι υπόλοιποι να
είναι ή το ένα, ή το άλλο. Ξέρετε πόσους υπουργούς θα είχαμε εάν η Ελλάδα
τηρούσε τους κανονισμούς και τις αρχές αυτές του διεθνούς μάνατζμεντ; Το
πολύ 15, που θα έκαναν τη δουλειά τους μακριά από τις κομματικές
σκοπιμότητες με τις οποίες θα ασχολούντο οι 300 βουλευτές. Θα είχαμε έτσι
ένα μάγειρα για κάθε σούπα αντί για πολλούς και η Ελλάδα θα μπορούσε να
σταθεί πολύ καλύτερα στο διεθνές προσκήνιο._Π.Λ.